Dzisiaj nieco odbiegniemy od tematu nagrywania w domowym zaciszu i przyjrzymy się bliżej sytuacji, w której naszą sypialnię zamienimy na pokaźnych rozmiarów live-room, nasze niewielkie umiejętności zamienią się na kunszt realizatora z długim stażem, a scrackowany FL Studio zamienimy na rozbudowany system Pro Tools HDX.
Słowem, nadszedł czas nagrać swoje utwory w studiu z prawdziwego zdarzenia… O tym, jak się do takiego przedsięwzięcia przygotować opowiem w tym w tym artykule.
Adaptacja Akustyczna Pomieszczenia
Czy zastanawiałeś się kiedyś jak olbrzymi wpływ na to, co słyszysz, ma pomieszczenie, w którym pracujesz czy odpoczywasz? Nie? W sumie racja, przecież dźwięku nie widać, fala dźwiękowa w sposób niewidoczny rozpływa się po pomieszczeniu, więc czym się przejmować.
Niestety rzeczywistość jest zupełnie inna i nawet najlepszy sprzęt zagra tylko tak dobrze na ile pozwoli mu na to akustyka pomieszczenia.
Niezależnie czy w studio nagraniowym czy domu mieszkalnym, dźwięk jest zawsze ten sam. Dlatego, jeśli zależy Ci na komforcie rozmawiania, słuchaniu muzyki czy ciszy, rozwiązania są bardzo podobne w obu przypadkach. Co więcej nasze sprawdzone rozwiązania stosowane przy budowie studiów nagraniowych są wielokrotnie skuteczniejsze niż popularne konstrukcje, a ich koszt jest porównywalny.Techniki Nagrywania
1. Technika X/Y – zwana również „Coincident Pair”
Do jej zastosowania używamy dwóch mikrofonów o charakterystyce kardioidalnej ustawionych pod kątem od 90 do 135 stopni względem siebie. Im szerzej od siebie rozstawimy kapsuły mikrofonów, tym szerszy uzyskamy obraz stereo, ale z uwagi na brak wyraźnych różnic między czasem docierania sygnału do obu kapsuł, wrażenie przestrzeni jest dość skąpe. Efekt stereo osiągamy dzięki różnemu poziomowi ciśnienia akustycznego docierającego do obu kapsuł.
Technika A/B – zwana również „Spaced Pair”
Tu używamy dwóch mikrofonów o charakterystyce dookólnej ustawionych równolegle względem siebie i w odległości od około 50 do 80cm. Szersze rozstawienie powoduje większe różnice w reagowaniu kapsuł na częstotliwości (zejście z bezpośredniej osi źródła dźwięku). Efekt stereo osiągany jest głównie dzięki różnicy w czasie docierania sygnału do obu kapsuł. Technika ta może powodować problemy z fazą, gdy zsumujemy sygnał do mono, dlatego istotne jest zachowanie zasady 3:1.
3. Technika M/S – zwana również „Mid-Side”
Potrzebny nam będzie jeden mikrofon o charakterystyce ósemkowej, a drugi o kardioidalnej lub dookólnej. Mikrofon 1. ustawiamy tak, aby przód i tył kapsuły celowały na boki od źródła sygnału (pod kątem 90 stopni od źródła), a drugi mikrofon (ustawiony możliwie najbliżej pierwszego – nad lub pod nim) celuje prosto w źródło dźwięku, czyli pod kątem 90 stopni względem kapsuły pierwszego mikrofonu. Duplikujemy sygnał „S” (ten z pierwszego mikrofonu) i odwracamy na tej kopii polaryzację (biegunowość) uzyskując tym samym 3 ścieżki. Możemy w tym celu użyć dodatkowego śladu w DAW. Taka konfiguracja daje nam sygnał w pełni kompatybilny w mono – po zsumowaniu sygnałów „S” i kopii „S” – zostajemy tylko z sygnałem „M” (z drugiego mikrofonu), ponieważ sygnały boczne się znoszą (są w idealnej przeciwfazie). Szerokość obrazu stereo może być zmieniana „po fakcie” (po nagraniu) – im głośniej damy sygnał „S”, tym nagranie będzie sprawiało wrażenie szerszego.
4. Technika ORTF – zwana również „Near-Coincident Pair”
Poniekąd połączenie techniki A/B z techniką X/Y. Mikrofony oddalamy od siebie o 17cm, a kąt miedzy nimi ustalamy na 110 stopni. Efekt stereo uzyskiwany jest zarówno dzięki różnicom w czasie docierania sygnału źródła do obu kapsuł, jak i dzięki znacznym różnicom w poziomie ciśnienia akustycznego zbieranego przez oba mikrofony. Warto zauważyć, że odległość 17cm nie ma nic wspólnego z dystansem między lewym i prawym uchem u człowieka.
5. Technika Blumleina
W tej metodzie używamy dwóch mikrofonów o charakterystyce ósemkowej ustawionych pod kątem 90 stopni względem siebie (zazwyczaj jeden ponad drugim) i „celujących” na boki od źródła dźwięku.Dzięki użyciu charakterystyki ósemkowej i takiemu rozstawieniu mikrofonów, uzyskujemy bardzo realistyczny i szeroki obraz stereo z dobrą separacją między źródłem a dźwiękiem pomieszczenia.
6. Technika Binaural
To najmniej popularna i najrzadziej spotykana metoda rejestracji stereo, ale nie sposób jej tu nie przywołać. Polega ona na zastosowaniu dwóch mikrofonów o charakterystyce dookólnej umieszczonych wewnątrz modelu ludzkiej głowy, która ma wyprofilowane małżowiny uszne oraz fragment kanałów wewnętrznych ucha. Mikrofony znajdują się tam, gdzie znajdowałyby się bębenki w ludzkiej głowie.
Choć otrzymane rezultaty są imponująco realistyczne, to możliwe do doświadczenia jedynie podczas odtwarzania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz